Vrijdag 28 september

Vanochtend stonden de Lama- en de Confucius Tempel op het programma.
De Lamatempel is eigendom van de boeddhistische orde van de Gele Hoed of Gelugpa, de belangrijkste orde in Tibet onder spirituele leiding van de Daila Lama. De Daila Lama leeft in ballingschap, de tweede leider verblijft in Beijing.
De Lamatempel was voor ons zeker een hoogtepunt. De tempel is een hele sfeervolle, rustige plek. Veel boeddhisten komen er bidden en offeren wierook. Monniken prevelen hun gebeden onafgebroken, zittend in rijen op kussens op de grond.
In één van de tempels stond de grootste Boeddha ter wereld, 26 meter hoog en uit één stuk hout gemaakt!
De Confucius tempel (op loopafstand van de Lamatempel) is zelfs ouder dan de Verboden Stad. Met name de oude bomen vielen ons op. Op dit moment werd er druk gerenoveerd (met het oog op de Olympische Spelen van 2008). Na een kort verblijf bij Confucius gingen we verder naar een echte theeceremonie. Leuk, gezellig en commercieel. Theedrinken (en knoeien) is in China een heel ritueel. Natuurlijk hebben we wel wat gekocht in de theewinkel.
Daarna door naar de Hutong, de oude wijk van Beijing, voor een rondritje in een riksha en voor de lunch bij een Chinese familie thuis.
Die Chinese familie had het er maar druk mee. Soms hadden ze 80 bezoekers per dag. Volgens ons is dit gezin gewoon door de Staat aangewezen om de toeristen een idealistisch woonhuis te laten zien in deze wijk. Toch was het wel bijzonder: we zaten met z’n tienen in de woonkamer van dit gezin en werden bediend door pap (gepensioneerd) en mam. We hebben lekker gegeten en het woonhuis bezichtigd. Helemaal niet zo gek en best ruim voor 3 personen. Of het hartje winter ook zo aangenaam is, dat betwijfelen we.
De rondrit in de riksha vonden we een beetje genant. De kleine Chinese mannetjes moesten er allemaal aardig hard voor trappen om die grote, dikke toeristen vooruit te krijgen. Het aanbieden van een fooi hadden we beter niet kunnen doen. Het aannemen ervan is helemaal niet toegestaan. Uiteraard krijgen ze goed betaald !
Ook hebben we in de Hutong een “bejaardentehuis” bezocht. De gemiddelde leeftijd lag boven de 80 jaar. Het zag er netjes uit, maar armoe troef. 4 mensen samen in één klein kamertje. En wat in de winter of bij extreme warmte?
We hadden wel het idee dat het hele bezoek aan de Hutong door “Hogere hand” was uitgezet. De fietsroute was met zorg gekozen. Alles langs deze route was gerestaureerd en de wegen opnieuw bestraat, de familie was goed geselecteerd en het bejaardentehuis voorzien van een “giftbox”.
Aan het einde van de rit hebben we de Drumtower nog bezocht en beklommen. Even terug naar het hotel en met een klein clubje gingen we vervolgens met de bus naar het diner om vervolgens de Peking Opera te bezoeken.
Over het bezoeken van de Opera hadden we vooraf onze twijfels. Ons boek gaf echter de doorslag. Daarin stond: dit moet je gezien hebben, heel bijzonder …!
Inderdaad: het was heel bijzonder en wij hebben het gezien. Eens, maar nooit weer! Dit was dus helemaal niets voor ons nuchtere Hollanders. De Chinezen zijn er dol op. Culturele verschillen, daar zullen we het maar op houden.
Samen met Lily in de taxi naar huis/hotel.
We hebben leuk met Lily gekletst op de achterbank van de taxi. Haar droom is het om ooit nog eens een eigen bedrijfje te beginnen. Ze wil buitenlanders de Chinese taal gaan leren. We hopen voor haar dat het lukt en willen haar vanuit Nederland wel helpen.