Zondag 30 september

Een vrije dag. Heerlijk: lekker met z’n tweetjes op stap.
We hebben ons om 7.00 uur laten wekken en zaten om 8.30 uur al in de taxi. Lily had voor ons de gekozen bestemming in het Chinees opgeschreven voor de taxichauffeurs. Reuze handig. Engels lezen en verstaan, dat kunnen ze niet en wij spreken nog steeds geen Chinees.
Zo stonden we om 9.00 uur al bij de ingang van het Bahai Park. Het taxiritje van 10 kilometer kostte ons ongeveer € 2,- het was nog heerlijk rustig in het park en toch waren er al heel wat Chinezen aan het dansen, zingen tai-chiën, shuttle-kicken, badmintonnen etc. Fantastisch !
We liepen duidelijk aan de niet-toeristische kant van het park. We werden aangegaapt en zijn zelfs regelmatig samen met Chinezen (op hun verzoek) op de foto geweest.
Nico is met water getekend door een Chinese kalligrafiekunstenaar. Dat doen ze hier met een grote penceel op het trottoir. Ze tekenen of schrijven hele verhalen. Zo ontstond het portret van Nico met veel lachende Chinezen om ons heen.
We hebben de hele ochtend in het park doorgebracht. Heerlijk relaxed.
Daarna zijn we om de Verboden Stad heen geslenterd. We hebben de gewone dagelijkse gang van de inwoners van Beijing gadegeslagen. Soms moesten we daar echt om lachen.
We hebben nogmaals een tijdje op het plein van de Hemelse Vrede rondgedwaald. Op zondag een stuk drukker dan afgelopen dinsdag. Bovendien zitten we hier één dag voor de nationale feestdag op 1 oktober. Dan is heel China vrij en kun je op het plein je kont niet keren.
We hadden wel pech: er was heel veel politiecontrole, waardoor wij geen “olympic petjes” meer konden scoren. Erg dom, want ze zijn ons deze week al heel vaak aangeboden. We hebben geluncht in hetzelfde restaurant als eerder. Dit maal moesten we zelf wat bestellen. Best knap van ons, want we hebben iets eetbaars gehad.
We zijn een heel stuk teruggelopen richting het hotel. Helaas hadden we geen kaart bij ons. Tot aan het grote treinstation zijn we gegaan. Enorm, wat een mierenhoop. Vanaf daar een taxi genomen naar het hotel. Nog een laatste keer naar de winkels. Anke een mooie leren handtas gekocht.
We kwamen Lily tegen met haar dochter van 12. Wat een gup, niet echt verlegen. Ze heet Precious Stone. De Chinese vertaling daarvan zijn we kwijt.
Lily had haar meegenomen voor het afscheidsdiner. Een leuke avond, vol van Chinese tradities. We dronken champagne en aten taart. Natuurlijk hadden we de gebruikelijk rijsttafel. Heerlijk, nog steeds.
We kregen van Lily allemaal een kadootje: eetstokjes en een soort glazen hanger (for long life). Ze vond het moeilijk om afscheid van deze groep te nemen.
Wij hadden toch ook nog wel het idee dat we een extra speciale band met haar hadden. We hebben veel met haar gesproken over haar leven. Ze heeft ons veel verteld over het echte leven in China en over de geschiedenis van haar familie.
Uiteraard beseffen wij heel goed dat we slechts een fractie hebben gezien van het grote China. Op het platteland zal het allemaal nog weer anders zijn: een stuk minder ontwikkeld en nog armer.
We zijn weer eens tot de conclusie gekomen dat we geluk hebben om als Nederlander te zijn geboren.

Met z’n allen hebben we het eten betaald en natuurlijk ook dat van Lily en haar dochter. Daarnaast kreeg ze nog een goede fooi. Ze verdient echt niet veel en ze maakt hele lange dagen. Ze was blij en ontroerd. In de ogen van Lily zijn wij de mi-li-ne-urs (millionairs). Ze spreekt het zo leuk uit.
We beloven contact te houden.

’s Avonds de koffers ingepakt. Helaas weer terug naar huis. Maar het is ook mooi geweest. Lang genoeg voor een stedentripje. Op naar de Hollandse pot, ons grote huis en naar Guus.